De avonturen blijven komen

Ik begin dit reisverslag deze keer met wat minder leuk nieuws. Afgelopen vrijdag hebben we namelijk een auto-ongeluk gehad. Maak je geen zorgen, we zijn alle drie oké! Het was vooral enorm schrikken op dat moment. Ik zou even kort toelichten wat er gebeurde. We reden op een rotonde met twee rijbanen, op het moment dat we van de rotonde af wilden gaan besloot de auto naast ons dat hij nog wel even op de rotonde wilde blijven (wat op dat moment niet was toegestaan, omdat zij op de baan stond waar je verplicht van de rotonde af moest). Op het moment dat wij ons stuur dus naar links draaide om van de rotonde af te gaan, draaide de bestuurder naast ons het stuur naar rechts waardoor we in botsing kwamen. Alle drie zaten we geschrokken en doodstil in de auto, we wisten even niet wat ons was overkomen. De andere bestuurder (een vrouw) stapte onmiddellijk de auto uit en schreeuwde naar ons: ‘What the fuck! What did you do?’. We waren zo geschrokken alle drie dat we even niet goed na konden denken over wat er nu precies gebeurt was. Nadat we gegevens hadden uitgewisseld zijn we naar huis gereden om daar contact te zoeken met onze huurder. De vrouw met wie we een botsing hadden gehad was ondertussen al naar het politiebureau gereden. Later zijn wij hier ook heen gegaan. Opnieuw moesten we over dezelfde rotonde om bij het politiebureau te komen. We hebben nog even een extra rondje over de rotonde gereden om te kijken hoe het nou had kunnen gebeuren. De woede kwam toen ineens in ons alle drie naar boven. Wij zaten helemaal niet fout!! Zij gaf ons wel leuk de schuld, maar zij was degene die fout zat. We wisten niet hoe snel we naar het politiebureau moesten gaan om onze kant van het verhaal te doen. Toen de vrouw ons verhaal verdraaide op het politiebureau, begonnen wij alle drie tegen haar in te gaan. ‘Stop! Only the driver!’. Grrrr, vol boosheid moest ik op het bankje gaan wachten. We laten haar dus echt niet zomaar ons de schuld geven! Ben je gek! Na ongeveer 10 minuten stonden we alweer buiten. Nog gauw even foto’s gemaakt van de schade en toen naar huis gereden. Nou is het gewoon een kwestie van afwachten. Gelukkig is er met ons niks aan de hand. Alleen de auto heeft een deuk en wat krassen aan de voorkant. Toen we alle drie wat gekalmeerd waren, besloten we om naar Waterfront te lopen zodat we onze gedachten even ergens anders op konden zetten. We vonden dat we wel een lekkere MCflurry hadden verdiend. Voor heel even vergaten we wat er die middag zich had afgespeeld. Maar dit duurde niet lang. Toen we ons bonnetje kregen met daarop op ons ordernummer konden we maar aan één ding denken. Want wat was ons nummer?  112! Dit meen je toch niet?! Alsof het zo moest zijn… hahah. Gelukkig konden we hier alle drie wel om lachen. Laten we dit avontuur maar snel weer vergeten!

In Nederland heb ik het dit jaar gemist maar ik heb het hier weer in kunnen halen… Afgelopen zaterdag was het namelijk Carnival in Kaapstad! En wat een geluk hadden wij, de optocht was namelijk nog geen minuut van ons huis vandaan. Wat een gezellig sfeertje en wat superleuk om dat hier eens mee te mogen maken!

Op stage gaat het goed. De ontwikkelingsplannen zijn bijna af. Alleen van een van de jongens gaan we de doelen nog even iets aanpassen. Aan het begin werd ons namelijk gevraagd of we een bepaald curriculum wilde volgen. We hebben dit geprobeerd maar voor één van de jongens is dit echt te hoog gegrepen. In overleg met de directrice hebben we daarom besloten om ons wat meer te focussen op zijn zelfredzaamheid. Zodat hij straks zelf de afwas kan doen, zelf zijn bed op kan maken en zelf naar de wc kan gaan etc. Over twee jaar moet hij namelijk ergens anders wonen en dan wordt van hem verwacht dat hij een aantal van deze dingen zelf kan. Fijn dat we op één lijn liggen samen met de directrice. We kunnen weer aan de slag en hopelijk vooruitgang boeken!

De afgelopen twee weken hebben we helaas maar met 1 van de 2 jongens kunnen werken. Waarom hij er niet was? Geen idee? Zelf kan hij het helaas ook niet vertellen. Volgens de directrice komt het gewoon omdat zijn moeder te lui is om hem te brengen. Als ze zijn moeder namelijk belt krijgt ze te horen dat ze even niet kan bellen omdat ze druk is, aan het rijden is of net op het punt staat om weg te gaan. De directrice verwacht/hoopt dat hij er volgende week weer is. Volgens haar zou zijn moeder de druk nu wel moet voelen. Ik ben benieuwd en vind het vooral zo sneu voor hem…. Je ziet namelijk dat de jongens echt vooruitgang boeken en ook zo veel plezier hebben op school! Maar helaas komt het hier vaker voor en kijken de mensen hier er al helemaal niet meer raar van op als een leerling niet komt opdagen. Hetzelfde geld voor het nakomen van afspraken… De directrice wilde graag een gesprek met ons. Ze was benieuwd hoe we het tot nu toe vonden en wat we precies deden. Dit leek ons zeker een goed idee omdat we haar eigenlijk bijna niet meer gesproken hadden de laatste dagen. Ze vertelde ons dat ze de volgende dag langs zou komen. Inmiddels drie dagen later…. Nog steeds geen gesprek gehad. Elke keer was het weer: ‘Ja, morgen kom ik echt langs!’. Maar niet dus… Het is ook niet de eerste keer dat dit gebeurt, veel dingen worden hier vaak uitgesteld. Vier dagen later hadden we dus eindelijk ons gesprek. Tijdens het gesprek kregen we te horen dat we in de vakanties (als we dat willen) bij de kinderen thuis mogen spelen. Nou daar is bij mij geen twijfel over mogelijk, een enthousiaste ja, was dan ook mijn antwoord. De meeste kinderen wonen in de drie huizen van de stichting Home of Hope en blijkbaar vervelen ze zich vaak in de vakanties. De directrice gaat nu contact zoeken met de social worker om te vragen wat de mogelijkheden zijn. Superleuk lijkt me dat. Eindelijk een keer echt spelen met de kids! En ook leuk en interessant om te zien hoe en waar de kinderen wonen. Ik kijk er nu al ontzettend naar uit!

Wat me ontzettend opvalt is dat er bij mij op stage heel erg gepraat wordt in het ‘moeten’ en het ‘doen’. Doe dit.. doe dat… je moet dit.. je moet dat.. Er wordt bijna niet met de kinderen gepraat. Als een kind midden in de klas op de grond zit, wordt er niet gevraagd waarom hij daar zit. Nee! Hij moet opstaan en direct naar zijn stoel gaan. Zo zat laatste één van meiden andersom op haar stoel. De leraressen hadden al een paar keer gezegd (naja, geroepen/geschreeuwd… ) dat ze andersom moest gaan zitten en door moest gaan met haar werk. Ik besloot om eens naar haar toe te gaan. Toen ik vroeg aan haar waarom ze andersom op haar stoel zat. Kreeg ik als antwoord dat ze de sommen heel erg moeilijk vond en dat ze wachtte op hulp. Haar gedrag kwam dus niet zomaar ergens vandaan..... Als de leraren iets zien wat hun niet aan staat, dan wordt dit vaak meteen gezegd. Er wordt vaak niet aan het kind gevraagd waar het gedrag vandaan komt. Ook dat is iets wat in Nederland vaak zo anders gaat!

Afgelopen week had ik ook weer zo’n klein geluksmomentje op stage. Één van de kids vroeg aan mij of ik hem wou helpen met de puzzel. Hij vond hem net iets te moeilijk. Tijdens het maken van de puzzel vroeg hij het volgende aan mij: ‘Do you like me?’. Waarop ik natuurlijk antwoordde: ‘Ofcourse, do I like you!’. Het was even stil, hij glimlachte en vervolgens kreeg ik op mijn antwoord een hartverwarmende reactie: ‘I think… I love you so much!’. Awh, daar doe je het dan weer voor! Weer zo iets kleins… maar zo lief!

Er is vorige week ook iets verschrikkelijks gebeurd. In een township (Imizamo Yethu) bij ons in de buurt is een grote brand geweest die uren lang heeft geduurd. Er zijn die dag 9 mensen om het leven gekomen en duizenden mensen hebben op dit moment geen huis meer. Dan gaat je hart wel even wat sneller kloppen… Zo oneerlijk! Deze mensen hebben al zo weinig en nu hebben ze helemaal niks meer. Samen met het huis hebben we een paar tassen vol met handdoeken, kleren, eten etc. kunnen doneren. Het raakte me namelijk echt! Je ziet het wel is in het nieuws voorbij komen, maar nu ben je echt hier! Ik zou niets liever willen dan het helpen van deze mensen. Afgelopen donderdag ben ik daarom samen met een aantal huisgenoten naar een school in de buurt van deze township gereden met de intentie om daar te kijken of we konden helpen. Dit was wel het minste wat ik kon doen… Onderweg naar Houtbay zagen we op afstand, boven aan de berg, het gebied dat afgebrand was. Een groot, zwart en plat gebied. Ontzettend heftig om te zien. Op afstand leek het gebied al groot…. Laat staan van dichtbij. Hier werd ik toch wel even stil van, een naar gevoel ging er door mijn buik heen. Ik had er op dat moment echt geen woorden voor!
Helaas raakte we onderweg naar de school in Houtbay een beetje verdwaald. De TomTom liet ons opnieuw in de steek. We besloten daarom om hulp te vragen. We parkeerde onze auto op de eerste de beste parkeerplaats. Gelukkig stond daar een heel lief en oud vrouwtje. Misschien kon zij ons de weg wijzen? Maar natuurlijk wilde ze dat! Ze vroeg aan ons of we bekend waren in Houtbay? Uhmm.. nou nee niet echt nee! Ach zei dat vrouwtje, weet je wat, rijd maar achter mij aan. Ik breng jullie wel even. Toen we allemaal weer in de auto zaten en de parkeerplaats afreden moesten we allemaal even heel hard lachen. Want wat stond er op haar kentekenbord? 'GRANNY'. Als we granny toch niet hadden….
Jammer genoeg kwamen we te laat aan bij de school om nog te kunnen helpen met het sorteren van de kleren. Maar gelukkig hebben we wel ons steentje kunnen bijdragen. Twee grote zakken vol met kleren, handdoeken, dekentjes, schoenen en speelgoed hebben we achter kunnen laten. Het was ontzettend mooi om te zien hoeveel ze al ingezameld hadden. Grote flessen met water, zakken vol kleren, speelgoed, bedden en matrassen etc. Heel fijn dat je voor je gevoel toch wat hebt kunnen betekenen voor al deze mensen!

Ik kom hier niet alleen om wat te halen maar ook om wat te geven!!