Ik blijf me verbazen...

De afgelopen 2 weken hebben we weer een aantal leuke uitstapjes gemaakt Zo zijn we naar Ultra festival, Kirstenbosch, Bo-kaap en de Greenmarket square geweest. Wat was Ultra superleuk zeg! Een super gaaf en groot festival hier in Kaapstad. Leuke artiesten, drankjes, goede muziek en wat een sfeer! Een onvergetelijke dag/avond gehad en zeker voor herhaling vatbaar. Ook zijn we naar Kirstenbosch geweest. Kirstenbosch ligt aan de voet van de Tafelberg en is een hele grote tuin waar je heel mooi kunt wandelen en picknicken etc. Eigenlijk is tuin geen goed woord, Kirstenbosch is een gigantisch park met op sommige plekken een ontzettend mooi uitzicht (de foto’s zeggen genoeg). Het laatste uitstapje van dit weekend was Bo-Kaap en de Greenmarket square. Bo-kaap is de meest kleurrijke wijk hier in Kaapstad. Je herkent de wijk uit duizenden door de felgekleurde huisjes, leuk om is een keer te zien. Toen we hier uitgekeken waren zijn we doorgelopen naar de Greenmarket square, een grote toeristische markt midden in Kaapstad waar je veel souvenirs kunt kopen en de dansende kinderen op straat zorgen voor een gezellige en leuke sfeer.
Het andere weekend hebben we ook niet stilgezeten. We zijn onder andere naar Boulders beach geweest, een mooi strand vol met pinguïns. Je kunt de pinguïns van een afstandje bekijken maar kunt ook echt tussen de pinguïns lopen en zelfs met ze zwemmen. Weer een leuke ervaring rijker!
Datzelfde weekend zijn we ook wezen hiken en dit keer was de Tafelberg aan de beurt. De Tafelberg is echt het herkenningspunt van Kaapstad. Overal waar je bent zie je deze grote reus wel hoog boven alles en iedereen uit torenen. Het beklimmen van deze 1.085 meter hoge berg mocht daarom ook niet ontbreken op ons to-do lijstje. Beklimmen ja, want je wandelt niet even in een half uurtje naar de top van de Tafelberg. Er zijn heel veel verschillende routes die je kunt nemen om de Tafelberg op te komen. Wij hadden gekozen voor de: ‘Skeleton Gorge’. Dit moest een route zijn voor mensen die iets meer uitdaging zoeken. Nou, die uitdaging heb ik er zeker wel in gevonden. De route begon in Kirstenbosch Botanical Gardens, waar we nog een keer mochten genieten van de mooie tuinen. Vanaf daar liepen we een stukje het bos in, de schaduw die we daar vonden was zeker niet verkeerd tijdens het hiken. Je loopt dan langs een beek door de kloof, klimt dwars door een waterval en komt halverwege ladders tegen waarmee je over een rotspartij klimt. Pfff.. wat was dit zwaar zeg! Ik kon het dan ook zeker wel merken dat ik een tijdje niet gesport had! Maar al met al, verliep alles gelukkig goed en heb ik met een lach, zweet en een beetje hoogtevrees het einde van deze route bereikt. Een prachtig meertje in de bergen en wauw wat een mooi uitzicht! Dat was die lange en zware route dan ook echt meer dan waard!
Op stage verloopt alles goed. Ik zit helemaal in het ritme en kan op stage lekker mijn eigen ding doen. Maar toch blijf ik me nog steeds regelmatig verbazen over dingen die er gebeuren. Ik blijf het heel naar vinden om te zien dat kinderen opgesloten worden in een lokaaltje, zonder dat ze ook maar enige kijk hebben op het kind. Afgelopen week was ook een voorbeeld, waarin je je zo klein en machteloos voelt en je ontzettend verbaasd over wat er allemaal gebeurt. Een jongen bij mij op stage zat in time-out. Dat betekende dat hij terwijl de andere kinderen buiten aan het spelen waren, hij in de pauze bij de leerkrachten binnen moest blijven, samen met een andere jongen. Hij was de hele tijd geluiden aan het maken, liep weg of ging zich verstoppen in een kamertje. Hij wilde niet luisteren naar de leerkrachten dus werd de directrice erbij gehaald. Hij voelde dit natuurlijk al aankomen en rende naar boven om zich te verstoppen. Daar gingen ze dan, met 3 man sterk naar boven om hem te zoeken. Wat voel je je klein als je daar dan beneden zit en boven een jongen hoort roepen en schreeuwen. Even later werd hij door de directrice met zijn armen op de rug naar beneden gebracht. Hij schreeuwde dat hij pijn had en probeerde los te komen. Op een gegeven moment sprong hij in de lucht, waardoor de directrice hem niet meer kon houden. Hij viel echt vol op zijn hoofd en behoorlijk hard ook! Op dat moment deed mijn buik er echt zeer van, zo naar om te zien! Hij moest gewoon op staan en doorlopen, want het was zijn eigen schuld werd hem verteld. Met mijn mond vol tanden en helemaal sprakeloos zat ik voor mezelf alles op een rijtje te zetten. De andere jongen, die ook in time-out zat, keek toe naar alles wat er gebeurde. Een van de leerkrachten zei toen tegen hem: ‘Jij bent de volgende als je zo doorgaat! Je weet dat de directrice het recht heeft om de politie te bellen!’. Ik keek naar Emma en Amber, we konden onze oren even niet geloven.. Even later kwamen de drie leerkrachten weer binnen, behoorlijk overstuur. Er werd verder niks tegen ons gezegd. Ongeveer een uur later werd hij opgehaald door zijn vader. Zijn vader leek in eerste instantie rustig en kalm. Maar de woorden die hij tegen zijn zoon zei, die raakte me enorm: ‘Je verpest iedereen zijn leven, waarom doe je dat nou?’. Mijn hart brak echt, hoe kun je dat nou tegen je eigen kind zeggen? Een heftige dag, die veel indruk op mij heeft gemaakt. Het enige wat we nog over deze jongen hebben gehoord, is dat hij tot het einde van de term niet meer op school komt. Dat wordt dus waarschijnlijk pas april voor dat we hem weer zien.
De cultuur zou ik niet kunnen veranderen. Ook de manier van lesgeven zou ik niet helemaal over de kop kunnen gooien. Mijn motivatie haal ik op dit moment heel erg uit de kleine dingetjes. Ik geniet ervan om te zien hoe een kind straalt, als ik hem/haar ook maar een klein complimentje of een schouderklopje geef. Net als ik straal als er een kind naar me toekomt, me knuffelt en zegt dat het me zo lief vind. Het zijn zulke kleine en simpele gebaren. Voor mij heel normaal, maar voor hen van zo’n grote betekenis. De kinderen het gevoel geven dat ze het allemaal waard zijn, dat ze allemaal hun eigen talenten hebben en dat ze fouten mogen maken en weer moeten op staan. Dat gevoel hoop ik de komende maanden de kinderen mee te geven.
Op dit moment zijn Amber en ik druk bezig met het schrijven van twee ontwikkelingsplannen voor de jongens waarmee ik werk. Ze zijn bijna af en de directrice is heel benieuwd. We hopen onder andere met deze twee plannen te bereiken dat de student die na ons komt werken met deze jongens een beeld heeft van wie ze zijn, wat ze kunnen en aan welke doelen we hebben gewerkt. Zodat we vooruit kunnen en niet elke keer weer opnieuw hoeven te beginnen of blijven hangen in iets. Ook volgen ze hier niet/ nauwelijks op papier de ontwikkelingen van de kinderen. Ik hoop dat we het belang hiervan kunnen uitleggen aan de directrice, zou zeker mooi zijn! Ook hebben we een documentje gemaakt met pictogrammen, we hopen dat zodra deze af zijn. We de jongens meer duidelijkheid en structuur kunnen bieden in hun dag. We gaan zien hoe dit uitpakt, het is in ieder geval het proberen waard!
Elke stagedag zit er beneden in de kerk een man. Hij werkt voor de kerk: maakt schoon, ruimt de boel op en valt vooral heel veel in slaap op zijn stoel. Een lieve en spontane man die elke ochtend aan ons vraagt hoe het met ons is. Afgelopen week liep ik langs hem heen en sprak hij me aan. Hij wilde even aan me vertellen dat hij het werk dat ik deed, zo goed en mooi vond. Hij genoot ervan om te zien hoe wij ons werk elke dag maar weer doen. Ik moest doorgaan met wat ik deed. Hij kon zien dat de jongens aan het stralen en genieten waren. Ook benoemde hij dat de jongens echt aan het groeien zijn. Voor mij hele mooie en betekenisvolle woorden, de bevestiging dat je werk echt gewaardeerd wordt. ‘Keep on going!’ is wat hij als laatste tegen me zei en dat is iets wat ik zeker ga doen: Ik ga door!