It’s the little things that make life big.

Nog steeds blijft het cultuurverschil soms erg confronterend. Nog steeds gebeuren er wel eens dingen waarvan mijn mond open valt. Zo slaapt één van de kinderen uit mijn klas de laatste weken regelmatig tijdens schooluren. Overdag is ze zo ontzettend moe waardoor ze zo een halve schooldag beneden in bed ligt. Waarom? Omdat ze haar bed moet delen met 4 anderen, 4 anderen!! Ik kan me voorstellen dat je dan véél wakker lig en dan zit ik te klagen over een bed dat niet lekker ligt of een kakkerlak die me wakker houd. Opnieuw werd ik geconfronteerd met een groot cultuurverschil. Ik dacht meteen weer terug aan mijn bezoek aan de krottenwijken van een paar weken geleden. Veel mensen hier in de krottenwijken delen hun kamer met heel veel mensen, hutje mutje op elkaar, geen privacy en geen hygiëne. Het blijft ongelofelijk. Wat mag ik nog steeds onwijs dankbaar zijn!
Vorige week was er ook weer een situatie waarin ik even met mijn mond vol tanden stond. Ik zat ik in de pauze beneden met alle klassenassistenten toen één van de kinderen beneden kwam rennen met de directrice achter haar aan. Ze wilde niet luisteren, werd opgetild en naar boven gebracht. Iets wat vaker voorkomt hier, maar wat één van de klassenassistenten toen zij raakte me echt: ‘One day, someone is gonna hit that child’. Meteen wisselden Emma, Amber en ik een verbaasde blik uit. Hoe kun je zoiets zeggen?! Ik kan daar nu nog steeds echt niet bij met mijn hoofd….

Afgelopen week fijn sensopathisch spel gedaan: scheerschuim! Daar ging het scheerschuim, hop op de tafel! Lekker kliederen, tekenen en uitsmeren maar! Wat kwam hij tot rust met een heerlijk kalmerend muziekje op de achtergrond. Heerlijk om te zien! ‘Come on!’ zei hij tegen ons, ‘I won’t hurt you’ en ook daar verdwenen onze handen onder het scheerschuim. Ook dansen, zingen en trommelen op de Djembé is één van zijn favoriete dingen. Wat kan hij hier in opgaan zeg en wat is hij muzikaal! Stralen dat doet hij zeker. Niemand die die lach meer van zijn gezicht krijgt.

Het einde van de term is in zicht dus dat betekend dat er weer een sportdag aankomt. Ook daar moet natuurlijk weer voor geoefend worden. Dus op naar de gymzaal met de kids! Een bootcamp is het idee: ‘wie kan de meeste push ups in 1 minuut?’ Tjah niet genoeg tweetallen dus ook ik mocht lekker meedoen. Pfff… de directrice lachte mij toch wel even uit. Mijn gezicht sprak boekdelen volgens haar haha. Oeps…, in Nederland dan toch maar weer wat aan mijn conditie gaan doen.

Wat komt het afscheid dichtbij maar wat blijf ik elke dag nog enorm genieten van de kinderen. Met name van de jongen die ik 1 op 1 begeleiding geef. Ik blijf het zeggen maar wat doet hij het ontzettend goed. Hij blijft zich ontwikkelen en die lach die ik elke dag op zijn gezicht zie maakt mij ook nog elke dag aan het lachen. Wat is hij aan het stralen en wat doet hij hard zijn best. Ik blijf me elke dag verbazen over het feit dat hier voor een lange tijd niks aan zijn ontwikkeling is gedaan. Ik zie hem zo weer zitten in het klaslokaal, alleen, met dezelfde puzzel en dat de hele dag, dag in dag uit… Een jongen waar zo veel meer in zit maar waar zo weinig uit gehaald werd. Fijn is het gevoel dat ik wel wat voor hem heb kunnen betekenen maar wat vind ik het lastig om hem straks weer achter te moeten laten. Zou hij weer in zijn oude schuitje verder gaan? Of word er nu toch actie ondernomen? Samen met Amber ga ik zeker mijn beste beentje voorzetten en hoop ik duidelijk te maken dat er echt meer tijd in hem en zijn ontwikkeling moet worden gestoken. Samen met Amber ga ik daarom een gesprek aan met de directrice. We willen met behulp van een PowerPoint laten zien wat we hebben gedaan, wat we hebben bereikt en wat er nog te bereiken valt. ‘When a flower doesn’t bloom, you fix the environment in which it grows, not the flower’. Ook wil ik met alle liefde al mijn contactgegevens achterlaten hier. In de hoop dat degene die na mij met deze jongen komt te werken, contact zoekt met mij als hij/zij vragen heeft.

Het zijn de kleine dingen die ik steeds meer en meer ga waarderen. Het zijn de kleine dingen die ik straks zo ontzettend ga missen. Het besef dat mijn geweldige en vooral onvergetelijke avontuur hier in Kaapstad er bijna op zit, laat mij hier nog even goed bij stil staan. Naar stage rijden met zonsopgang en wat voor één, WAUW! De terugweg met het prachtige uitzicht op de Tafelberg, de knuffels die je elke ochtend en middag van de kinderen krijgt, al die lachende en stralende koppies, de pauzes waar ik altijd met Amber en Emma op ons vaste bankje in de zon zit. Het zijn de kleine dingen die ik straks zo ga missen….. Maar vooral al die lieve mensen die ik hier ontmoet heb.