Weer een update vanuit het zonnige Kaapstad

Vorige week heb ik een gesprek gehad met Kim, de directrice van de school om te kijken hoe het tot nu toe gaat. Dit gesprek verliep goed. Ze gaf aan dat ze tevreden over ons was en blij was dat we er waren. Samen met Amber ga ik me vanaf nu focussen op de twee oudere jongens. Hier hebben we eerst onze handen wel vol aan en misschien dat ik later nog wel meer taken op me wil gaan nemen. Na wat formulieren in te hebben gevuld hebben wij haar nog een aantal vragen gesteld. We waren namelijk heel benieuwd naar bijv. de verhalen achter de kinderen. Waar komen de kinderen vandaan? Waar wonen ze? Hebben ze nog familie? Kim vertelde dat ze ons helaas niet de mappen van de kinderen kon laten lezen. Veel stagiaires, vrijwilligers en collega’s zijn bij het lezen van de mappen namelijk vertrokken. Het verleden van de kinderen moet zo ontzettend heftig zijn, dat ze dit ons wil besparen. Best jammer, want hoe kan ik een kind begeleiden en weten waar bepaald gedrag vandaan komt als ik het verleden van het kind niet ken? Maar toch kan ik het ook wel ergens begrijpen. Op de site van Home of Hope staan namelijk al een aantal verhalen kort beschreven. Pff wat hebben deze kinderen al veel meegemaakt. Een aantal kinderen van deze school hebben HIV, komen uit krottenwijken, zijn vroeger seksueel misbruikt of hebben andere hele vervelende dingen meegemaakt. Deze korte verhalen raken je al zo ontzettend, helemaal omdat je weet over welke kinderen het gaat. De meeste kinderen wonen nu bij de stichting Home of Hope. Home of Hope heeft 3 huizen op dit moment waar de kinderen wonen. Allemaal hebben ze daar een ‘moeder’. Niet hun biologische moeder maar iemand die voor ze zorgt en die ze wel allemaal als hun moeder zien. De meeste kinderen hebben geen vader in deze huizen. Een aantal kinderen wonen niet bij de stichting Home of Hope. Zij wonen bij hun grootouders, bij hun biologische ouders of zijn geadopteerd. Vier kinderen uit mijn klas wonen op dit moment in een krottenwijk. Kim verteld dat dit voor de kinderen op dit moment nog niet belemmerend/gevaarlijk is. Maar als ik de krottenwijken hier in de omgeving zie (en ja, dat zijn er echt onwijs veel), dan blijft het elke keer hartverscheurend. Onvoorstelbaar hoe die mensen daar leven.
Vanwege de privacy van de kinderen zijn ze hier heel strikt in het plaatsen van foto’s op Social-media. Er mogen alleen foto’s van de zijkant/achterkant van de kinderen geplaatst worden. Dit in verband met de veiligheid van de kinderen. De stichting wil het risico niet lopen dat de kinderen weggehaald worden bij ons, omdat bijvoorbeeld de biologische ouders op zoek zijn naar hun kind.
Ik heb er nu al weer drie weken stage op zitten. De afgelopen twee weken heb ik me vooral gefocust op het begeleiden van de twee oudere jongens. De eerste week stond vooral in het teken van kennismaking. We wisten behalve hun naam helemaal niks van ze. Wat kunnen ze? Wat vinden ze leuk? En de belangrijkste vraag: hoe kunnen wij deze twee jongens het komende half jaar het beste gaan begeleiden? Nu drie weken verder merk je dat je echt een band aan het opbouwen bent met deze jongens. Ze worden steeds opener, geven je zo uit het niets een knuffel en het allerbelangrijkste voor mij is dat ik ze zie stralen! Echt heel mooi en fijn om te zien. Vandaag voor het eerst één van de jongens het cijfer 1 leren schrijven. Zo iets kleins, maar wat was hij trots! En ik natuurlijk ook. Af en toe merken we dat de jongens het wat lastig vinden om zich te concentreren en dat ze hun energie even kwijt moeten. Vaak gaan we dan even naar buiten, zingen we een liedje of doen we iets anders tussendoor. Vorige week renden we samen met één van de jongens buiten een rondje, zodat hij even zijn energie kwijt kon. Na het laatste rondje kwam hij naar ons toe, liet hij een diepe zucht en zei hij: ‘Oh, I love you guys!’ Weer zo iets kleins, maar wat geeft mij dat een voldaan gevoel!
Maar naast de leuke dingen, zie ik helaas ook nog dingen om mij heen gebeuren die ik soms echt niet kan begrijpen. In mijn vorige blog vertelde ik over een meisje dat regelmatig naar huis werd gestuurd omdat ze ‘onhandelbaar’ was. Op dit moment mag ze ’s ochtends niet met de andere kinderen mee spelen, speelt ze niet meer buiten tijdens de pauzes en doet ze bijna niet mee aan groepsactiviteiten. In plaats daarvan moet ze of in haar eentje in het lokaal blijven of moet ze tijdens de pauzes bij de leraren binnen blijven. Laat ze in de ogen van de leraren gedrag zien wat niet door de beugel kan? Dan wordt ze helemaal alleen in een klein lokaaltje gezet en wordt de deur gewoon op slot gedraaid. Niemand die haar kan zien, niemand die weet wat ze doet en dat terwijl het buiten 34 graden is. Ik keek mijn ogen uit toen ik dat zag gebeuren. Dat kan toch niet!
Naast mijn stage ben ik ook nog is 3 dagen in de week vrij. Dat betekend: genoeg tijd voor leuke uitstapjes! Een aantal culturele tripjes heb ik al gedaan. Zo heb ik onder andere de Lion’s Head beklommen, ben ik naar Sea Point geweest en heb ik een aantal typisch Afrikaanse marktjes bezocht.
Het beklimmen van de Lion’s Head was pittig, warm en soms ook echt heel eng. Maar achteraf gezien was het echt meer dan de moeite waard! Hoe hoger we kwamen, hoe mooier het uitzicht werd. Aan het begin viel het lopen/klimmen allemaal nog wel mee. Je liep dan gewoon op een zandpad of op wat trapjes. Maar hoe hoger je kwam hoe lastiger het werd. Op een gegeven moment moest je echt gaan klimmen en dat zonder enige beveiliging. Tjah, en dat is nog eens een opgave met mijn hoogtevrees. Maar ik heb mijn angsten overwonnen en was blij toen ik eenmaal de top had bereikt. Wat heb ik genoten van het mooie uitzicht over Kaapsatd. Wauw het was zo prachtig en ook echt niet op een foto vast te leggen. Zeker voor herhaling vatbaar!
Ook heb ik al een aantal mooie stranden bezocht. Vooral Clifton beach is erg mooi. Er is bijna geen wind op het strand en het is lekker rustig maar brrr.. wat is het water koud daar. Echt niet te doen! Gelukkig is er nog een supermooi zwembad bij ons in de buurt waar je zo af en toe wel is een frisse duik kan nemen. Dit zwembad ligt in Sea Point, een wijk dichtbij onze woonplek. Het zwembad ligt precies tussen de zee en de Boulevard van Beach Road, waardoor je tijdens het zwemmen aan de ene kant de zee en Robbeneiland ziet liggen en aan de andere kant uitkijkt op de boulevard en de Lion’s Head. Echt heel erg mooi!
Een aantal Afrikaanse marktjes hebben we natuurlijk ook al bezocht. De sfeer op deze marktjes is zo gezellig! Afrikaanse muziek, dansende mensen, Afrikaanse kleren, leuke souvenirtjes maar vooral héél erg véél eten. Aan eten kom je op deze marktjes zeker niet te kort. Afgelopen zondag zijn we ook naar een braairestaurant geweest midden in de townships (krottenwijk), genaamd Mzoli’s. Toen we aan kwamen rijden kwamen er al verschillende mensen op ons afgerend. Allemaal probeerde ze een parkeerplek voor ons te regelen zodat ze daarvoor geld konden ontvangen. Echt bizar! De auto konden we dus recht voor het restaurant parkeren. Nu zeg ik restaurant, maar ik weet zeker dat de gemiddelde Nederlander weg was gelopen. Je besteld het vlees in een soort slagerij (stel je hierbij geen Nederlandse slager voor). Je vlees breng je dan naar achteren waar het wordt geroosterd op een braai. Ondertussen ga jij naar het restaurant wat bestaat uit zeer simpele plastic stoelen en tafels. Veel muziek, locals, toeristen en vlees. De sfeer was echt super. Maar toch voelde het wel heel dubbel om daar te zijn. Terwijl jij daar een feestje viert, veel eet en danst met alle mensen daar. Staan er buiten de hekken volwassenen en kinderen te bedelen om geld of eten. Vooral toen ik het restaurant weer verliet, kwam dat besef wel even goed binnen.
Morgen gaan we samen met een aantal huisgenoten naar een groot en bekend festival hier in Kaasptad, Ultra South Africa in het Cape Town stadium. Via een van onze huisgenoten hebben we goedkope tickets weten te bemachtigen. Ik ben heel erg benieuwd en heb er veel zin in!

Liefs uit Kaapstad