Wat een cultuurverschil…
Blijf op de hoogte en volg Lisa
15 Februari 2017 | Zuid-Afrika, Kaapstad
Ik zit hier al weer twee weken in het mooie Kaapstad en heb het ontzettend naar mijn zin. Ik zit in een ontzettend gezellig studentenhuis met allemaal gezellige mensen. Heel handig ook om zo af en toe wat tips en info te krijgen van je huisgenoten over Kaapstad. Verder wil ik jullie niet jaloers maken hoor, maar het is hier ontzettend mooi weer!
6 Februari heb ik mijn eerste stagedag gehad. Ik keek hier ontzettend naar uit en was heel benieuwd. De zondag voor dat onze eerste stageweek zou gaan starten, leek het ons wel een goed idee om de route eens te gaan oefenen naar onze stageplek. We hebben tenslotte ons eigen skeurbakkie waar we maximaal gebruik van mogen maken. Met de strandspullen alvast in de auto waren we klaar voor vertrek. Het zou namelijk een warme dag worden dus het leek ons een goed idee om vanuit stage door te rijden naar het strand. Maar helaas ging dit wat minder makkelijk dan we gehoopt hadden. De navigatie liet ons flink in de steek. We waren de straat nog niet uit of het ging al mis: ‘geen bereik’. Toch maar besloten om gewoon door te rijden, we dachten namelijk de route nog wel te weten. Helaas liet ons ‘goede’ geheugen ons ook in de steek. Op een gegeven moment dachten we in Parklands (de wijk waar onze stageplek is) te zijn. We besloten om maar gewoon een beetje rond te rijden en het leek erop dat we steeds dichterbij kwamen. Maar helaas bleek ook dat totaal niet zo te zijn. Bij een kerkje, stapte ik samen met Amber uit de auto om maar eens te informeren waar we waren. We moesten naar Ringwood drive. ‘Oh!’ zei die beste man. Dan ben je heel dichtbij, dat is hier om de hoek. Met een opgeheven hoofd de auto weer in. ‘We zijn er bijna! We zijn er bijna!’. Maar zoals het liedje helaas verder gaat: ‘nog niet helemaal’. We waren wel op Ringwood drive, maar waar is dan onze stageplek? In de verte zagen we weer een man lopen, dus hup er op af en om hulp vragen. ‘Oh, that’s very very far away from here’. Nou daar stonden we dan, wel op Ringwood drive maar in totaal de verkeerde wijk, en nu? We besloten maar om door te rijden naar het strand. Tjah, hoe gaan we daar nou weer komen zonder en goedwerkende navigatie? Bij het eerste beste tankstation dat we tegenkwamen zijn we dus maar naar binnen gegaan om internet te halen. Eindelijk op naar Clifton Beach! Wat was het mooi hier. Supermooi uitzicht, wit strand en heerlijk weer. Kortom: volop genieten! Eén voordeel aan dit avontuur: we hebben weer een stukje meer van Kaapstad gezien.
Maandagochtend 6 februari ging dan de wekker om 6 uur. Dat was wel weer even wennen zeg... Maar vol enthousiasme en nieuwsgierigheid stapten we de auto in. En jahoor, wonder boven wonder reden we in één keer goed! We werden weer met open armen ontvangen door Kim (de directrice) en maakten kennis met de andere leraressen. De kinderen worden elke dag door een taxibusje van de stichting Home of Hope of door hun (pleeg)ouders gebracht. Een aantal van de oudste kinderen gaan zelf met het openbaar vervoer. De meeste kinderen van de Amathemba school wonen niet meer thuis omdat dit gewoon echt niet meer mogelijk is.
Beneden in de kerk is een zaaltje waar de kinderen ’s ochtends allemaal verzamelen. Er werd ons verteld dat ze elke ochtend de ruimte krijgen om eerst even vrij te spelen. Vrij spelen? Ze mogen niet lopen? Geen lawaai maken? En moeten braaf op hun plek blijven zitten? Hmm.. ik ken het begrip vrij spelen ook op een andere manier. Maar oké, dat zal wel bij de cultuur horen. We zijn maar zo vrij geweest om ons tussen de kinderen te mengen (iets wat ik in Nederland niet anders zou doen). Ik merkte al gauw dat alle ogen op ons gericht waren. Alle kinderen leken ons erg interessant te vinden en langzamerhand kwamen er steeds meer kinderen om me heen zitten. Erg leuk! Wat een lieve kinderen zijn het allemaal!
Een keer in de week worden alle kinderen gecheckt op hygiëne. Ze checken dan of de oren, nagels, tanden en haren van de kinderen schoon zijn en kijken of de kinderen hun schooluniform aan hebben. Dit houden ze allemaal bij doormiddel van een checklist.
Als de tijd van het vrij spelen er bijna op zit, komt de directrice beneneden en wordt er tegen de kinderen gezegd of eerder geroepen: ‘Line up!’. Iets wat ik nu al ontzettend veel gehoord heb in mijn eerste week. Overal waar de kinderen heen gaan, ook al is het maar een lokaaltje verder, moeten de kinderen achter elkaar in een rechte lijn staan. Ze mogen geen geluid maken en moeten zo stil mogelijk achter elkaar aanlopen. Iets wat voor een aantal van deze kinderen echt heel moeilijk is.
In een rechte en stille lijn lopen de kinderen dan naar boven naar hun klas. Ik zit in een klas van 12 kinderen. Waarvan er 10 kinderen in de leeftijd van 6-9 jaar zijn en 2 jongens wat ouder. De oudere twee jongens zitten bij ons in de klas omdat ze niet mee kunnen komen met hun eigen leeftijdsgenootjes. Deze jongens zijn 12 en 16 jaar oud en hele lieve, behulpzame jongens.
Veel van deze kinderen zitten al voor een langere tijd op deze school. Maar ik heb ook twee nieuwe jongens in de klas. Deze twee jongens zijn net gestart op de Amathemba school en komen uit één van de slechtste en armste krottenwijken hier uit Kaapstad. Je merkt aan deze jongens dat ze nog erg zoekende zijn. Ze kruipen onder de tafels, lopen de klas uit en vinden het heel lastig om stil te zitten op hun stoel. Iets waar ik persoonlijk heel veel begrip voor heb. Maar na mijn ervaringen lijken de leraren er hier helaas soms anders over te denken. De kinderen worden behoorlijk streng aangepakt, mogen geen geluid maken en als ze beginnen te lachen wordt hier direct wat van gezegd. Iets wat soms heel erg tegen mijn gevoel in gaat. Ik begrijp dat je af en toe wat strenger moet zijn maar soms is het ook heel moeilijk om daar mee om te gaan. Het zijn nog maar kinderen en ook nog is kinderen met een beperking. Laat ze toch even lekker lachen! Laat ze even lekker spelen of kletsen met hun buurman! Ze hebben al zo ontzettend veel meegemaakt! Maar goed, dit is hoe het er hier aan toe gaat en daar zou ook ik me een beetje in moeten aanpassen. Het enige wat ik kan doen, is daarin aangeven wat mijn eigen grenzen zijn en daar de verandering/ verbetering in brengen waar dat mogelijk is.
Elke dag en elke week ziet het programma er hetzelfde uit, de kinderen hebben 3 verschillende vakken, in ieder geval de jongste 10 kinderen. De kinderen startten elke ochtend gezamenlijk in de kring. Ze zitten dan allemaal op een kussentje op de grond. Ze bidden, bespreken welke dag, datum en weer het is. Dan moeten alle kinderen weer achter hun tafeltje zitten om vervolgens met wiskunde te starten. De vakken die ze hier hebben zijn: wiskunde, Engels en life skills. Ze doen bijna elke dag hetzelfde en ook alles in dezelfde volgorde. Tijdens deze vakken lopen wij rond door de klas en moeten we de kinderen helpen waar dat nodig is. Voor de eerste week is dat prima om te doen, op die manier leer ik namelijk de kinderen wat beter kennen. Maar dit is niet iets wat ik het komende half jaar wil blijven doen. Ik ben tenslotte geen leraar. Ze doen hier ook bijna geen groepsactiviteiten, de kinderen werken vaak zelfstandig. Wat voor veel van deze kinderen ontzettend lastig is. Tussen het werken door mogen de kinderen af en toe wat speelgoed uit de kast pakken om mee te spelen. Maar ook dit moet allemaal zo stil mogelijk gedaan worden. ‘No noise!’, is ook iets wat vaak tegen de kinderen gezegd wordt. Maken ze teveel geluid? (waarvan wij vinden dat het reuze meevalt) dan mogen ze alles weer opruimen en voor straf 10 minuten stil aan tafel gaan zitten, starend naar een kale witte muur. Het is zo niet te vergelijken met Nederland!
Helaas ziet de dag er voor de oudste twee jongens in mijn klas heel anders uit. Dag in dag uit zitten ze op hun stoel en maken ze de hele dag door dezelfde puzzel. Ze mogen niet van hun stoel af en moeten zichzelf maar zien te vermaken. Er wordt ook bijna niet naar deze twee jongens omgekeken. Echt ontzettend sneu om te zien! Als je vraagt waarom deze jongens de hele dag hetzelfde doen, dan krijg je als antwoord dat ze geen tijd voor deze jongens hebben omdat ze al ‘druk’ genoeg zijn met de andere kinderen. Het begrip ‘druk’ heeft hier in Afrika ook een heel andere betekenis dan dat ik hem ken. Iets wat volgens mij ook echt iets van deze cultuur is. Ook veel huisgenoten lopen hier tegen aan. Amber en ik hebben daarom samen aan Kim gevraagd of een mogelijkheid is voor ons om deze jongens 1 op 1 begeleiding te geven. We konden het namelijk niet over ons hart verkrijgen om ze daar maar op hun stoel te laten zitten. Kim was erg blij dat we dit wilden doen en gaf ons meteen een aantal boeken met daarin uitleg over de stof die deze jongens moeten volgen. Samen met Amber mag ik voor de rest zelf invulling geven aan het programma voor deze twee jongens. We mogen ze vanaf de tweede week apart nemen en 1 op 1 begeleiding geven. Een hele leuke uitdaging en heel erg interessant! Het voelt al zo ontzettend goed dat ik in ieder geval voor deze twee jongens wat kan betekenen!
Ook de hiërarchie is erg te merken binnen de school. Iedereen kijkt ontzettend op tegen de directrice. Als zij de klas binnenkomt hoor je de kinderen vaak zeggen: ‘be quiet, teacher Kim is coming’. Maar niet alleen de kinderen ook de leraressen lijken soms tegen haar op te kijken en soms zelfs een beetje dicht te klappen wanneer ze binnenkomt. Ze is voor ons soms nog een beetje lastig te peilen. Het ene moment doet ze heel aardig, gaat ze een gesprek met ons aan en lacht ze naar ons en het andere moment weet je echt even niet wat je ervan moet denken. Dat is ook de manier hoe de leraren hier op de kinderen reageren. Het ene moment denk je: ‘goh wat gaan ze leuk met de kinderen om!’ en het volgende moment snap je er helemaal niks meer van.
Soms ben ik heel erg zoekende en heb ik moeite met de manier waarop de leraressen hier op de kinderen reageren. Zo heb ik een meisje in de klas zitten die al een aantal keer naar huis is gestuurd omdat ze ‘niet te handelen’ is. Vaak vond ik dit wel meevallen en had ik niet het gevoel dat ze op zoek gingen naar een oplossing voor dit meisje. Ook praten ze vaak erg negatief over haar en heb ik het gevoel dat ze de dag al bevooroordeeld starten. Ik vind het zo jammer dat er aan het begin van de dag al zo negatief over haar gedacht wordt. In mijn ogen verdiend ook zij een eerlijke kans, elke dag opnieuw. Bij het minste geringste een kind naar huis sturen, gaat echt tegen mijn gevoel in op dit moment. Een ander voorbeeld is dat bij een van de kinderen het tafelblad afknapte. Deze viel op haar benen. Ze had zich zeer gedaan en schrok hier zo erg van dat ze begon te huilen. Iets wat ik heel begrijpelijk vond en mijn eerste reactie was dan ook dat ik naar haar toe liep om haar te troosten. De assistent-teacher dacht hier anders over. Ze sprak behoorlijk streng en duidelijk naar dit meisje dat ze onmiddellijk moest stoppen met huilen en dat er niks aan de hand was. Daar sta je dan, compleet verbaasd en met je mond vol tanden.
Maar natuurlijk zijn er ook ontzettend veel leuke dingen. De kinderen zijn stuk voor stuk allemaal heel lief. Vaak krijgen we ’s ochtends een knuffel of ’s middags voordat de kinderen weer naar huis gaan. Ook merk je dat de kinderen steeds opener naar ons worden. En jahoor! Ook mijn Engels gaat steeds beter en beter. Gisteren was het Valentijnsdag. Alle kinderen hadden kaarten voor elkaar geschreven en in een grote doos gestopt. Je zag sommige kinderen echt stralen! Zo blij dat ze waren met een kaartje. Ook nog een roos gekregen van één van de leerlingen, echt heel lief!
Onze werktijden zijn ook heel erg fijn en je hoort ons dan ook zeker niet klagen. We starten elke dag rond half 8 en zijn om 2 uur ’s middags al weer vrij in verband met de warmte. Woensdag noemen ze hier ‘een lange dag’. Elke woensdag hebben we namelijk een staff meeting waarin alle belangrijke dingen worden besproken die op dat moment spelen. Nou, onze eerste meeting viel ons ontzettend mee. Rond 3 uur stonden we al buiten en dachten we alle drie hetzelfde: is dit een lange dag? Daar hadden wij toch echt een andere voorstelling bij.
Donderdag hebben we een gesprek met Kim om te kijken hoe we onze stage het beste vorm kunnen geven zodat we niet het gevoel hebben dat we een leraar zijn. Ik ben erg benieuwd naar dit gesprek. Ik zie namelijk genoeg dingen die misschien ook anders zouden kunnen. Ik mag in ieder geval samen met Amber starten met de twee oudere jongens uit onze klas. Iets waar ik echt een uitdaging in zie en ontzettend veel zin in heb!
‘small changes can make a big difference!’
Liefs uit Kaapstad!
6 Februari heb ik mijn eerste stagedag gehad. Ik keek hier ontzettend naar uit en was heel benieuwd. De zondag voor dat onze eerste stageweek zou gaan starten, leek het ons wel een goed idee om de route eens te gaan oefenen naar onze stageplek. We hebben tenslotte ons eigen skeurbakkie waar we maximaal gebruik van mogen maken. Met de strandspullen alvast in de auto waren we klaar voor vertrek. Het zou namelijk een warme dag worden dus het leek ons een goed idee om vanuit stage door te rijden naar het strand. Maar helaas ging dit wat minder makkelijk dan we gehoopt hadden. De navigatie liet ons flink in de steek. We waren de straat nog niet uit of het ging al mis: ‘geen bereik’. Toch maar besloten om gewoon door te rijden, we dachten namelijk de route nog wel te weten. Helaas liet ons ‘goede’ geheugen ons ook in de steek. Op een gegeven moment dachten we in Parklands (de wijk waar onze stageplek is) te zijn. We besloten om maar gewoon een beetje rond te rijden en het leek erop dat we steeds dichterbij kwamen. Maar helaas bleek ook dat totaal niet zo te zijn. Bij een kerkje, stapte ik samen met Amber uit de auto om maar eens te informeren waar we waren. We moesten naar Ringwood drive. ‘Oh!’ zei die beste man. Dan ben je heel dichtbij, dat is hier om de hoek. Met een opgeheven hoofd de auto weer in. ‘We zijn er bijna! We zijn er bijna!’. Maar zoals het liedje helaas verder gaat: ‘nog niet helemaal’. We waren wel op Ringwood drive, maar waar is dan onze stageplek? In de verte zagen we weer een man lopen, dus hup er op af en om hulp vragen. ‘Oh, that’s very very far away from here’. Nou daar stonden we dan, wel op Ringwood drive maar in totaal de verkeerde wijk, en nu? We besloten maar om door te rijden naar het strand. Tjah, hoe gaan we daar nou weer komen zonder en goedwerkende navigatie? Bij het eerste beste tankstation dat we tegenkwamen zijn we dus maar naar binnen gegaan om internet te halen. Eindelijk op naar Clifton Beach! Wat was het mooi hier. Supermooi uitzicht, wit strand en heerlijk weer. Kortom: volop genieten! Eén voordeel aan dit avontuur: we hebben weer een stukje meer van Kaapstad gezien.
Maandagochtend 6 februari ging dan de wekker om 6 uur. Dat was wel weer even wennen zeg... Maar vol enthousiasme en nieuwsgierigheid stapten we de auto in. En jahoor, wonder boven wonder reden we in één keer goed! We werden weer met open armen ontvangen door Kim (de directrice) en maakten kennis met de andere leraressen. De kinderen worden elke dag door een taxibusje van de stichting Home of Hope of door hun (pleeg)ouders gebracht. Een aantal van de oudste kinderen gaan zelf met het openbaar vervoer. De meeste kinderen van de Amathemba school wonen niet meer thuis omdat dit gewoon echt niet meer mogelijk is.
Beneden in de kerk is een zaaltje waar de kinderen ’s ochtends allemaal verzamelen. Er werd ons verteld dat ze elke ochtend de ruimte krijgen om eerst even vrij te spelen. Vrij spelen? Ze mogen niet lopen? Geen lawaai maken? En moeten braaf op hun plek blijven zitten? Hmm.. ik ken het begrip vrij spelen ook op een andere manier. Maar oké, dat zal wel bij de cultuur horen. We zijn maar zo vrij geweest om ons tussen de kinderen te mengen (iets wat ik in Nederland niet anders zou doen). Ik merkte al gauw dat alle ogen op ons gericht waren. Alle kinderen leken ons erg interessant te vinden en langzamerhand kwamen er steeds meer kinderen om me heen zitten. Erg leuk! Wat een lieve kinderen zijn het allemaal!
Een keer in de week worden alle kinderen gecheckt op hygiëne. Ze checken dan of de oren, nagels, tanden en haren van de kinderen schoon zijn en kijken of de kinderen hun schooluniform aan hebben. Dit houden ze allemaal bij doormiddel van een checklist.
Als de tijd van het vrij spelen er bijna op zit, komt de directrice beneneden en wordt er tegen de kinderen gezegd of eerder geroepen: ‘Line up!’. Iets wat ik nu al ontzettend veel gehoord heb in mijn eerste week. Overal waar de kinderen heen gaan, ook al is het maar een lokaaltje verder, moeten de kinderen achter elkaar in een rechte lijn staan. Ze mogen geen geluid maken en moeten zo stil mogelijk achter elkaar aanlopen. Iets wat voor een aantal van deze kinderen echt heel moeilijk is.
In een rechte en stille lijn lopen de kinderen dan naar boven naar hun klas. Ik zit in een klas van 12 kinderen. Waarvan er 10 kinderen in de leeftijd van 6-9 jaar zijn en 2 jongens wat ouder. De oudere twee jongens zitten bij ons in de klas omdat ze niet mee kunnen komen met hun eigen leeftijdsgenootjes. Deze jongens zijn 12 en 16 jaar oud en hele lieve, behulpzame jongens.
Veel van deze kinderen zitten al voor een langere tijd op deze school. Maar ik heb ook twee nieuwe jongens in de klas. Deze twee jongens zijn net gestart op de Amathemba school en komen uit één van de slechtste en armste krottenwijken hier uit Kaapstad. Je merkt aan deze jongens dat ze nog erg zoekende zijn. Ze kruipen onder de tafels, lopen de klas uit en vinden het heel lastig om stil te zitten op hun stoel. Iets waar ik persoonlijk heel veel begrip voor heb. Maar na mijn ervaringen lijken de leraren er hier helaas soms anders over te denken. De kinderen worden behoorlijk streng aangepakt, mogen geen geluid maken en als ze beginnen te lachen wordt hier direct wat van gezegd. Iets wat soms heel erg tegen mijn gevoel in gaat. Ik begrijp dat je af en toe wat strenger moet zijn maar soms is het ook heel moeilijk om daar mee om te gaan. Het zijn nog maar kinderen en ook nog is kinderen met een beperking. Laat ze toch even lekker lachen! Laat ze even lekker spelen of kletsen met hun buurman! Ze hebben al zo ontzettend veel meegemaakt! Maar goed, dit is hoe het er hier aan toe gaat en daar zou ook ik me een beetje in moeten aanpassen. Het enige wat ik kan doen, is daarin aangeven wat mijn eigen grenzen zijn en daar de verandering/ verbetering in brengen waar dat mogelijk is.
Elke dag en elke week ziet het programma er hetzelfde uit, de kinderen hebben 3 verschillende vakken, in ieder geval de jongste 10 kinderen. De kinderen startten elke ochtend gezamenlijk in de kring. Ze zitten dan allemaal op een kussentje op de grond. Ze bidden, bespreken welke dag, datum en weer het is. Dan moeten alle kinderen weer achter hun tafeltje zitten om vervolgens met wiskunde te starten. De vakken die ze hier hebben zijn: wiskunde, Engels en life skills. Ze doen bijna elke dag hetzelfde en ook alles in dezelfde volgorde. Tijdens deze vakken lopen wij rond door de klas en moeten we de kinderen helpen waar dat nodig is. Voor de eerste week is dat prima om te doen, op die manier leer ik namelijk de kinderen wat beter kennen. Maar dit is niet iets wat ik het komende half jaar wil blijven doen. Ik ben tenslotte geen leraar. Ze doen hier ook bijna geen groepsactiviteiten, de kinderen werken vaak zelfstandig. Wat voor veel van deze kinderen ontzettend lastig is. Tussen het werken door mogen de kinderen af en toe wat speelgoed uit de kast pakken om mee te spelen. Maar ook dit moet allemaal zo stil mogelijk gedaan worden. ‘No noise!’, is ook iets wat vaak tegen de kinderen gezegd wordt. Maken ze teveel geluid? (waarvan wij vinden dat het reuze meevalt) dan mogen ze alles weer opruimen en voor straf 10 minuten stil aan tafel gaan zitten, starend naar een kale witte muur. Het is zo niet te vergelijken met Nederland!
Helaas ziet de dag er voor de oudste twee jongens in mijn klas heel anders uit. Dag in dag uit zitten ze op hun stoel en maken ze de hele dag door dezelfde puzzel. Ze mogen niet van hun stoel af en moeten zichzelf maar zien te vermaken. Er wordt ook bijna niet naar deze twee jongens omgekeken. Echt ontzettend sneu om te zien! Als je vraagt waarom deze jongens de hele dag hetzelfde doen, dan krijg je als antwoord dat ze geen tijd voor deze jongens hebben omdat ze al ‘druk’ genoeg zijn met de andere kinderen. Het begrip ‘druk’ heeft hier in Afrika ook een heel andere betekenis dan dat ik hem ken. Iets wat volgens mij ook echt iets van deze cultuur is. Ook veel huisgenoten lopen hier tegen aan. Amber en ik hebben daarom samen aan Kim gevraagd of een mogelijkheid is voor ons om deze jongens 1 op 1 begeleiding te geven. We konden het namelijk niet over ons hart verkrijgen om ze daar maar op hun stoel te laten zitten. Kim was erg blij dat we dit wilden doen en gaf ons meteen een aantal boeken met daarin uitleg over de stof die deze jongens moeten volgen. Samen met Amber mag ik voor de rest zelf invulling geven aan het programma voor deze twee jongens. We mogen ze vanaf de tweede week apart nemen en 1 op 1 begeleiding geven. Een hele leuke uitdaging en heel erg interessant! Het voelt al zo ontzettend goed dat ik in ieder geval voor deze twee jongens wat kan betekenen!
Ook de hiërarchie is erg te merken binnen de school. Iedereen kijkt ontzettend op tegen de directrice. Als zij de klas binnenkomt hoor je de kinderen vaak zeggen: ‘be quiet, teacher Kim is coming’. Maar niet alleen de kinderen ook de leraressen lijken soms tegen haar op te kijken en soms zelfs een beetje dicht te klappen wanneer ze binnenkomt. Ze is voor ons soms nog een beetje lastig te peilen. Het ene moment doet ze heel aardig, gaat ze een gesprek met ons aan en lacht ze naar ons en het andere moment weet je echt even niet wat je ervan moet denken. Dat is ook de manier hoe de leraren hier op de kinderen reageren. Het ene moment denk je: ‘goh wat gaan ze leuk met de kinderen om!’ en het volgende moment snap je er helemaal niks meer van.
Soms ben ik heel erg zoekende en heb ik moeite met de manier waarop de leraressen hier op de kinderen reageren. Zo heb ik een meisje in de klas zitten die al een aantal keer naar huis is gestuurd omdat ze ‘niet te handelen’ is. Vaak vond ik dit wel meevallen en had ik niet het gevoel dat ze op zoek gingen naar een oplossing voor dit meisje. Ook praten ze vaak erg negatief over haar en heb ik het gevoel dat ze de dag al bevooroordeeld starten. Ik vind het zo jammer dat er aan het begin van de dag al zo negatief over haar gedacht wordt. In mijn ogen verdiend ook zij een eerlijke kans, elke dag opnieuw. Bij het minste geringste een kind naar huis sturen, gaat echt tegen mijn gevoel in op dit moment. Een ander voorbeeld is dat bij een van de kinderen het tafelblad afknapte. Deze viel op haar benen. Ze had zich zeer gedaan en schrok hier zo erg van dat ze begon te huilen. Iets wat ik heel begrijpelijk vond en mijn eerste reactie was dan ook dat ik naar haar toe liep om haar te troosten. De assistent-teacher dacht hier anders over. Ze sprak behoorlijk streng en duidelijk naar dit meisje dat ze onmiddellijk moest stoppen met huilen en dat er niks aan de hand was. Daar sta je dan, compleet verbaasd en met je mond vol tanden.
Maar natuurlijk zijn er ook ontzettend veel leuke dingen. De kinderen zijn stuk voor stuk allemaal heel lief. Vaak krijgen we ’s ochtends een knuffel of ’s middags voordat de kinderen weer naar huis gaan. Ook merk je dat de kinderen steeds opener naar ons worden. En jahoor! Ook mijn Engels gaat steeds beter en beter. Gisteren was het Valentijnsdag. Alle kinderen hadden kaarten voor elkaar geschreven en in een grote doos gestopt. Je zag sommige kinderen echt stralen! Zo blij dat ze waren met een kaartje. Ook nog een roos gekregen van één van de leerlingen, echt heel lief!
Onze werktijden zijn ook heel erg fijn en je hoort ons dan ook zeker niet klagen. We starten elke dag rond half 8 en zijn om 2 uur ’s middags al weer vrij in verband met de warmte. Woensdag noemen ze hier ‘een lange dag’. Elke woensdag hebben we namelijk een staff meeting waarin alle belangrijke dingen worden besproken die op dat moment spelen. Nou, onze eerste meeting viel ons ontzettend mee. Rond 3 uur stonden we al buiten en dachten we alle drie hetzelfde: is dit een lange dag? Daar hadden wij toch echt een andere voorstelling bij.
Donderdag hebben we een gesprek met Kim om te kijken hoe we onze stage het beste vorm kunnen geven zodat we niet het gevoel hebben dat we een leraar zijn. Ik ben erg benieuwd naar dit gesprek. Ik zie namelijk genoeg dingen die misschien ook anders zouden kunnen. Ik mag in ieder geval samen met Amber starten met de twee oudere jongens uit onze klas. Iets waar ik echt een uitdaging in zie en ontzettend veel zin in heb!
‘small changes can make a big difference!’
Liefs uit Kaapstad!
-
15 Februari 2017 - 17:03
Anne Wil:
Wauw Lisa! Wat een indrukwekkend verhaal! En wat fijn dat je zo'n verschil kunt maken!! Liefs Van ons Allemaal! -
15 Februari 2017 - 18:39
Anja:
Heey Lisa,
Net wat je zegt: "small changes can make a big difference! "
Blijf dat in je gedachten houden en ga ervoor!
Blijf genieten...
Liefs mam -
15 Februari 2017 - 20:45
Marieke Klein Overmeen :
Mooi verslag weer Liza! Enne small things can make a big difference! Liefs van ons allemaal -
16 Februari 2017 - 20:28
Bennie:
Mooi verslag, wat een verschil met Nederland. Heel veel succes met die 2 jongens. Zie je hogelijk snel.groetjes Bennie
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley