Er is altijd iets om dankbaar voor te zijn!
Blijf op de hoogte en volg Lisa
12 April 2017 | Zuid-Afrika, Kaapstad
Van de ene kant van de maatschappij, naar volledig de andere kant; van verschrikkelijk arm, tot verschrikkelijk rijk… De verschillen zijn enorm hier. Ik blijf me dan ook elke dag verbazen. Laatst vroeg iemand of ik al een beetje kon wennen aan dat enorme verschil. Wennen? Nee, dat zal nooit gebeuren. Het blijf hartverscheurend om te zien hoe mensen in de prullenbakken langs de weg op zoek gaan naar eten of restjes drinken, terwijl jij daar met je volle boodschappentas over straat loopt. Het blijft pijnlijk om te zien hoeveel mensen (zelfs kinderen) er op straat slapen of bij elk stoplicht staan te bedelen om geld, terwijl jij leeft in een veilig en fijn huis en geld hebt om te besteden. Het blijft onwerkelijk en zal nooit wennen! Het besef hoe goed velen van ons, ook ik, het dan hebben speelt voortdurend door mijn hoofd. Dankbaar voor alles wat ik heb.
Afgelopen week heb ik een weeshuis bezocht, Christine Revell Children’s Home. Het is een weeshuis voor verlaten, misbruikte en verwaarloosde kinderen in de leeftijd van 0 tot en met 5 jaar oud die ongeacht hun ras, religie of hiv-status daar worden opgevangen. Het weeshuis zag er erg goed en verzorgd uit. Er zitten op dit moment in totaal 49 kinderen. Alleen het idee dat dit weeshuis best bekend is onder toeristen zat me ontzettend dwars toen ik daar was. Dat kan toch niet? Stel je voor, dat jij als klein kind, al zoveel hebt meegemaakt, daar woont en je elke dag vreemde mensen over de vloer krijgt. Toeristen krijgen een rondleiding door je huis en elke dag spelen er weer andere vreemde mensen met je. Ik kon er in eerste instantie echt niet bij met mijn hoofd. Maar toen ik hoorde dat dit weeshuis grotendeels haar bestaan te danken heeft aan de donaties die ze krijgen van toeristen, kon ik het iets beter begrijpen. Ik vond het een heel bijzondere ervaring om dit weeshuis te mogen bezoeken. Er waren ontzettend veel vrijwilligers die elke dag helpen bij het weeshuis, mooi om te zien! Nadat we even kort de speelplaats van de kinderen hadden bekeken, mochten we buiten met ze spelen. Ik voelde me helemaal op mijn plek tussen al die lieve, kleine kinderen. Precies de doelgroep die mij zo ontzettend aanspreekt. Wat zijn het allemaal bijzonder kinderen, allemaal op hun eigen manier!
Afgelopen week ben ik bij de kinderen van mijn stageplek thuis op bezoek geweest. Een hele mooie gelegenheid om een compleet beeld te krijgen van het leven van deze kinderen.
Donderdag ben ik bij het eerste huis geweest. Mijn eerste indruk was heel goed. Een veilige en fijne wijk, een mooi en groot huis en een aantal leuke parkjes in de buurt waar de kinderen kunnen spelen. Wat was dit een opluchting voor mij om te zien zeg! Heel fijn om te weten dat deze kinderen het zo goed hebben. Er waren vier kinderen op de dag thuis dat wij kwamen. De reacties van de kinderen bij het zien van ons kon echt niet leuker! Wat waren ze enthousiast en blij om ons te zien. De eerste tien minuten stonden daarom ook alleen maar in het teken van knuffelen, lachen en nog eens heel veel knuffelen. Ze waren zo blij en verrast dat wij er waren. Vol enthousiasme werden we daarom meteen aan onze hand meegenomen voor een rondleiding door het huis. Ze wilden allemaal dolgraag hun slaapkamer aan ons laten zien. De jongens hebben allemaal een eigen kamer en de meiden slapen bij elkaar. Ook hebben ze een nette keuken en een gezellige grote woonkamer waar ze met zijn allen kunnen zitten. In de ochtend hebben we eerst gezellig met de kinderen gekletst en muffins gebakken. Toen deze in de oven zaten hebben we samen een mooie kleurplaat gemaakt. De kinderen waren nog steeds ontzettend druk, blij en enthousiast. Later op de ochtend natuurlijk de muffins geproefd en daarna lekker in de tuin gaan spelen. Samen leren fietsen, voetballen of met de bal overgooien. Ook zijn we in de middag nog even naar een parkje in de buurt geweest. Ook daar hebben de kinderen weer heerlijk gespeeld. De glimlachjes die ik die dag op de gezichten van de kinderen heb gezien, daar heb ik oprecht volop van genoten! Ook de twee vrouwen ontmoet die voor de kinderen zorgen. Er werden grapjes gemaakt, er werd gelachen en geluisterd naar elkaar. Aan het begin waren ze heel terughoudend en zeiden ze bijna niks. Pas later kwam het contact langzamerhand op gang. Het waren twee hele lieve vrouwen die deze kinderen een warm, liefdevol en gezellig thuis bieden. Wat vond ik het fijn om te weten en te zien dat deze kinderen zo ook meekrijgen hoe het voelt om een thuis te hebben en liefde mogen ontvangen, ondanks dat ze niet meer bij hun eigen familie kunnen zijn. Het allermooiste aan deze dag vond ik dat de kinderen zo ontzettend aan het stralen waren!
De tweede dag zijn we naar een ander huis geweest. Dit huis bevond zich naast het kantoor van Home of Hope. Ook deze kinderen (4 in totaal) waren blij verrast toen ze ons zagen. Maar in tegenstelling tot die dag ervoor waren de meeste van deze kids wat terughoudender. Dit verbaasde mij niet heel erg, op school is dit namelijk ook een groepje kinderen dat wat meer hun eigen gang gaat. Toen we aankwamen waren ze druk aan het spelen in de tuin. Een schommel, glijbaan en leuk klimtoestel stond er in de tuin. Opnieuw heel fijn om te zien dat deze kinderen zo mooi en goed wonen en ontzettend aan het stralen zijn. Omdat het zo lekker weer was hebben we bijna de hele dag samen met de kinderen buiten gespeeld. Buiten kwam op een gegeven moment één van de kinderen bij mij op het bankje zitten om te kletsen. Ze vertelde me dat ze bijna jarig was en dat ze daar ontzettend veel zin in had. Vervolgens zei ze iets wat ik echt heel mooi vond en wat me ook echt ontzettend raakte. Ze vertelde me namelijk dat ze geen cadeau mag uitkiezen voor haar verjaardag zoals veel andere kinderen dat wel kunnen. Maar dat vond ze niet erg, ze zou namelijk alles waarderen wat ze zou krijgen. Ze zou overal blij mee zijn, wat het ook zou worden. Wauw! Wat een ontzettende mooie en dankbare woorden vond ik dat en dat uit de mond van zo’n klein meisje. Wat kunnen veel mensen en zeker ook ik daar een voorbeeld aan nemen. Gewoon blij zijn met wat je hebt!
Toen één van de jongens terugkwam van een dagje cricket en ons zag zitten in zijn huis was hij zo ontzettend verbaasd en aan het stralen. Een grote glimlach van oor tot oor! Voorzichtig zwaaide hij naar ons en toen hij binnenkwam kregen we allemaal een hele dikke knuffel. Mijn hart smolt al helemaal toen hij tegen mij zei: ‘I missed you so much!’ en dat al naar een week... Dat wordt nog moeilijk voor mij om straks al deze lieve kids hier achter te laten. Maar het idee dat ze het zo goed hebben thuis maakt het allemaal wel net een stukje makkelijker voor mij. Het was voor mij zo fijn en vooral geruststellend om te zien dat de kinderen in een veilig en fijn huis wonen waar ook nog is heel liefdevol met ze wordt omgegaan. Dat gun ik deze kinderen zo erg! Iemand bij wie ze veiligheid, gezelligheid en ook liefde vinden. Ik zou deze leuke momenten met ze nooit meer vergeten. Ik ben zo ontzettend dankbaar dat ik deze prachtige herinneringen samen met de kids mag maken!!
‘Live for the moments you can’t put into words!’
Afgelopen week heb ik een weeshuis bezocht, Christine Revell Children’s Home. Het is een weeshuis voor verlaten, misbruikte en verwaarloosde kinderen in de leeftijd van 0 tot en met 5 jaar oud die ongeacht hun ras, religie of hiv-status daar worden opgevangen. Het weeshuis zag er erg goed en verzorgd uit. Er zitten op dit moment in totaal 49 kinderen. Alleen het idee dat dit weeshuis best bekend is onder toeristen zat me ontzettend dwars toen ik daar was. Dat kan toch niet? Stel je voor, dat jij als klein kind, al zoveel hebt meegemaakt, daar woont en je elke dag vreemde mensen over de vloer krijgt. Toeristen krijgen een rondleiding door je huis en elke dag spelen er weer andere vreemde mensen met je. Ik kon er in eerste instantie echt niet bij met mijn hoofd. Maar toen ik hoorde dat dit weeshuis grotendeels haar bestaan te danken heeft aan de donaties die ze krijgen van toeristen, kon ik het iets beter begrijpen. Ik vond het een heel bijzondere ervaring om dit weeshuis te mogen bezoeken. Er waren ontzettend veel vrijwilligers die elke dag helpen bij het weeshuis, mooi om te zien! Nadat we even kort de speelplaats van de kinderen hadden bekeken, mochten we buiten met ze spelen. Ik voelde me helemaal op mijn plek tussen al die lieve, kleine kinderen. Precies de doelgroep die mij zo ontzettend aanspreekt. Wat zijn het allemaal bijzonder kinderen, allemaal op hun eigen manier!
Afgelopen week ben ik bij de kinderen van mijn stageplek thuis op bezoek geweest. Een hele mooie gelegenheid om een compleet beeld te krijgen van het leven van deze kinderen.
Donderdag ben ik bij het eerste huis geweest. Mijn eerste indruk was heel goed. Een veilige en fijne wijk, een mooi en groot huis en een aantal leuke parkjes in de buurt waar de kinderen kunnen spelen. Wat was dit een opluchting voor mij om te zien zeg! Heel fijn om te weten dat deze kinderen het zo goed hebben. Er waren vier kinderen op de dag thuis dat wij kwamen. De reacties van de kinderen bij het zien van ons kon echt niet leuker! Wat waren ze enthousiast en blij om ons te zien. De eerste tien minuten stonden daarom ook alleen maar in het teken van knuffelen, lachen en nog eens heel veel knuffelen. Ze waren zo blij en verrast dat wij er waren. Vol enthousiasme werden we daarom meteen aan onze hand meegenomen voor een rondleiding door het huis. Ze wilden allemaal dolgraag hun slaapkamer aan ons laten zien. De jongens hebben allemaal een eigen kamer en de meiden slapen bij elkaar. Ook hebben ze een nette keuken en een gezellige grote woonkamer waar ze met zijn allen kunnen zitten. In de ochtend hebben we eerst gezellig met de kinderen gekletst en muffins gebakken. Toen deze in de oven zaten hebben we samen een mooie kleurplaat gemaakt. De kinderen waren nog steeds ontzettend druk, blij en enthousiast. Later op de ochtend natuurlijk de muffins geproefd en daarna lekker in de tuin gaan spelen. Samen leren fietsen, voetballen of met de bal overgooien. Ook zijn we in de middag nog even naar een parkje in de buurt geweest. Ook daar hebben de kinderen weer heerlijk gespeeld. De glimlachjes die ik die dag op de gezichten van de kinderen heb gezien, daar heb ik oprecht volop van genoten! Ook de twee vrouwen ontmoet die voor de kinderen zorgen. Er werden grapjes gemaakt, er werd gelachen en geluisterd naar elkaar. Aan het begin waren ze heel terughoudend en zeiden ze bijna niks. Pas later kwam het contact langzamerhand op gang. Het waren twee hele lieve vrouwen die deze kinderen een warm, liefdevol en gezellig thuis bieden. Wat vond ik het fijn om te weten en te zien dat deze kinderen zo ook meekrijgen hoe het voelt om een thuis te hebben en liefde mogen ontvangen, ondanks dat ze niet meer bij hun eigen familie kunnen zijn. Het allermooiste aan deze dag vond ik dat de kinderen zo ontzettend aan het stralen waren!
De tweede dag zijn we naar een ander huis geweest. Dit huis bevond zich naast het kantoor van Home of Hope. Ook deze kinderen (4 in totaal) waren blij verrast toen ze ons zagen. Maar in tegenstelling tot die dag ervoor waren de meeste van deze kids wat terughoudender. Dit verbaasde mij niet heel erg, op school is dit namelijk ook een groepje kinderen dat wat meer hun eigen gang gaat. Toen we aankwamen waren ze druk aan het spelen in de tuin. Een schommel, glijbaan en leuk klimtoestel stond er in de tuin. Opnieuw heel fijn om te zien dat deze kinderen zo mooi en goed wonen en ontzettend aan het stralen zijn. Omdat het zo lekker weer was hebben we bijna de hele dag samen met de kinderen buiten gespeeld. Buiten kwam op een gegeven moment één van de kinderen bij mij op het bankje zitten om te kletsen. Ze vertelde me dat ze bijna jarig was en dat ze daar ontzettend veel zin in had. Vervolgens zei ze iets wat ik echt heel mooi vond en wat me ook echt ontzettend raakte. Ze vertelde me namelijk dat ze geen cadeau mag uitkiezen voor haar verjaardag zoals veel andere kinderen dat wel kunnen. Maar dat vond ze niet erg, ze zou namelijk alles waarderen wat ze zou krijgen. Ze zou overal blij mee zijn, wat het ook zou worden. Wauw! Wat een ontzettende mooie en dankbare woorden vond ik dat en dat uit de mond van zo’n klein meisje. Wat kunnen veel mensen en zeker ook ik daar een voorbeeld aan nemen. Gewoon blij zijn met wat je hebt!
Toen één van de jongens terugkwam van een dagje cricket en ons zag zitten in zijn huis was hij zo ontzettend verbaasd en aan het stralen. Een grote glimlach van oor tot oor! Voorzichtig zwaaide hij naar ons en toen hij binnenkwam kregen we allemaal een hele dikke knuffel. Mijn hart smolt al helemaal toen hij tegen mij zei: ‘I missed you so much!’ en dat al naar een week... Dat wordt nog moeilijk voor mij om straks al deze lieve kids hier achter te laten. Maar het idee dat ze het zo goed hebben thuis maakt het allemaal wel net een stukje makkelijker voor mij. Het was voor mij zo fijn en vooral geruststellend om te zien dat de kinderen in een veilig en fijn huis wonen waar ook nog is heel liefdevol met ze wordt omgegaan. Dat gun ik deze kinderen zo erg! Iemand bij wie ze veiligheid, gezelligheid en ook liefde vinden. Ik zou deze leuke momenten met ze nooit meer vergeten. Ik ben zo ontzettend dankbaar dat ik deze prachtige herinneringen samen met de kids mag maken!!
‘Live for the moments you can’t put into words!’
-
12 April 2017 - 23:26
Anja:
Mooi geschreven Lisa! -
24 April 2017 - 15:05
Monique:
Hoi Lisa, nu pas eraan toe gekomen om jouw reisverslagen te lezen. Wat mooi om te lezen zeg, indrukwekkend allemaal! Heel veel succes en plezier daar. Groetjes van ons allen
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley